Mam wrazenie, ze z jakiegos powodu utknelam w miejscu. Wyglada to tak jakby wszystko inne podazalo naprzod tylko ja stoje w miejscu. Niedlugo stuknie mi trzydziestka a z calego mojego planu, ktory mialam do tej pory do skutku doszlo tylko jedno - mam corke, ktora kocham ponad zycie. Nie zmienia to jednak faktu, ze aby moc dac jej wszystko czego bym chciala musze wypelnic pozostle punkty mojego planu. Czasem chcialabym byc znow dzieckiem. Mniej zmartwien wiecej uciechy z malych rzeczy. My dorosli zbyt zajeci jestesmy pogonia za rzeczami materialnymi. Nie zauwazamy piekna w tym co nas otacza, w naszej codziennosci. Zapominamy o najblizszych i tych, ktorzy nam pomogli gdy tego potrzebowalismy. Przede wszystkim zapominamy o tym by zyc! Czy staneliscie kiedys choc na chwile by sie zastanowic czy warto? Czy na lozu smierci nie bedziecie bez wyrzutow, ze cos was ominelo? Ze nie przezylismy naszego czasu tak jak chcielismy?Mysle , ze warto sie zastanowic nad tym wszystkim zanim rzucimy sie w pogon za czyms co nas tak naprawde unieszczesliwia lub zanim zdepczemy czyjes marzenia tylko po to by zrobic komus na zlosc. Kto wie moze marzenia tych wlasnie ludzi pomoga nam spelnic nasze...